MENDOZA DA SIĘ LUBIĆ

Początki nie były łatwe. Na dworcu autobusowym zagadnął nas chłopaczek, pytając, czy nie potrzebujemy hostelu w centrum miasta. Ponieważ jest to tutaj dość popularna praktyka, takie naganianie, a że hostel płaci za taksówkę, z chęcią się zgodziliśmy. Wszystko super, tylko że nie wiem o jakim centrum mówił ten gość. Wylądowaliśmy w jakiejś podejrzanej dzielnicy, niedaleko parku, przez który po zmroku lepiej nie chodzić, w rodzinnym hostelu jakiegoś starszawego pana. Rodzinnym, bo chłopaczek naganiacz okazał się być jego starszym synem, a młodszy synek z ADHD ciągle kręcił się koło nas, zaglądając nam do talerzy i przez ramię w ekran komputera. Przez dwa dni nachodziliśmy się jak nie wiem co, próbując dojść gdziekolwiek, ze skutkiem różnym. Dodatkowo, w porównaniu z Saltą, Mendoza to biegun zimna, wiosna się tu dopiero zaczyna i zimny wiatr doprowadzał nas do szału. I kataru. No, nie byliśmy zachwyceni tym miastem.
Ale kiedy wreszcie doczołgaliśmy się do prawdziwego centrum (a chodzenie tu na piechotę to walka o przetrwanie przy każdym skrzyżowaniu, spróbowaliśmy więc taksówek, ale wtedy drżeliśmy o życie innych pieszych) i zobaczyliśmy bardziej ludzki hostel, przenieśliśmy się bez zastanawiania.
I nagle miasto zmieniło się w naszych oczach. (Przy okazji, dziś był pierwszy, naprawdę piękny, słoneczny dzień). Leniwa sobota, wszyscy przesiadują w kawiarenkach pod parasolami, w parku z głośników leci muzyka jakby z lat '50-to nie to samo miasto :) ale szybko wpasowaliśmy się w taki klimat, spacerując niespiesznie uliczkami, a to wstępując do muzeum, a to na lunch do kafejki, a to na lody (mmmm, argentyńskie lody...). Jednak Mendoza da się lubić :)











 

 






Jutro czeka na nas Aconcagua (wycieczka zorganizowana, nie wspinaczka - nie tym razem :P), a w poniedziałek wybieramy się do winnic w Maipu - można sobie tam wypożyczyć rowery i jeździć od winnicy do winnicy, degustować wino i jechać dalej - coraz bardziej wężykiem ;)

Pozdrawiamy!
K&iG